Patagonische natuurwonderen

Een tijdje terug schreef ik dat er geen geluid mooier is dan dat van regen op een tentzeil. Na een lange, ijskoude, regenachtige nacht in het Andesgebergte denk ik er iets anders over. Ik slaap in het Parque Nacional Los Glaciares, niet ver van Mount Fitz Roy. Overdag is het weer redelijk, rond 21.00 uur begint het echter onophoudelijk te regenen. Het is 1 graad boven nul en tot overmaat van ramp gaat rond 12 uur "s nachts de rits van mijn slaapzak kapot. Ik probeer mezelf warm te houden met ongeveer alle kleren die ik bij me heb. Mijn tenen voel ik bijna niet meer en ik word ieder uur wakker van de kou. Misschien had ik me iets beter moeten voorbereiden op een trekking in de bergen.

Ik heb mijn lesje geleerd en tijdens de driedaagse trekking in Torres del Paine huur ik een mummy-slaapzak. Rob, een rustige jongen uit Londen met wie ik de trekking doe, en ik hebben het geluk dat we de hoogste toppen van het gebergte met een strakblauwe lucht kunnen zien. Rob heeft de luxe optie gekozen en hij verblijft fullboard in de refugio"s. Ik blijf zolang als mogelijk gebruik maken van mijn tent en eet alleen "s avonds de warme maaltijd mee. In Patagonië vliegen de Pesos mijn portomonnee uit, dus ik houd het overdag bij brood met Dulce de Leche en chocola. Mijn tent is na een aantal maanden intensief gebruik ongeveer aan het einde van zijn Latijn. Tijdens de tweede nacht in Torres del Paine stroomt het regenwater niet alleen van boven, maar ook van onderen de tent binnen. Gelukkig houdt de mummy-slaapzak me warm. Het Parque Nacional Torres del Paine is ontzettend gevarieerd. Het ene moment loop ik langs een klif, dan door de bossen en even later over een open vlakte met in de verte uitzicht op de gletsjers. De strakblauwe meren zorgen voor de perfecte Andes-plaatjes. Dit landschap heeft uiteindelijk de doorslag gegeven om naar Zuid-Amerika te gaan. Het eigenlijke plan was om na Kaapstad met Wouter door Iran te gaan reizen, maar in Iran zijn begin maart parlementsverkiezingen gehouden. Parlementsverkiezingen in Iran meemaken is toch iets anders dan in Egypte. Jammer dat Iran op dit moment niet doorgaat, aan de andere kant vind ik het ook niet erg dat ik mijn reis alleen heb voortgezet.

Voordat ik aan mijn trekkingsavonturen ben begonnen, ben ik eerst een paar dagen in El Calafate geweest. El Calafate ligt bij de Perito Moreno gletsjer. Samen met Margot en Jolijn, twee leuke Amsterdamse meiden met droge op elkaar ingespeelde humor, vaar ik een dag langs de gletsjers en door de ijsschotsen. De massa van al het ijs is waanzinnig. Als er over een tijd weer een ijstijd aanbreekt, is het met de mensheid snel afgelopen. De Perito Moreno is nog indrukwekkender dan de gletsjers die ik de dag ervoor heb gezien. Ik heb het geluk dat in de tijd dat ik er ben de brug instort die het stromende water in de gletsjer heeft gecreëerd. De laatste keer dat dit natuurfenomeen zich heeft afgespeeld was in 2008. Vele toeristen komen elke dag (terug) naar de gletsjer om te zien dat de zwaartekracht het uiteindelijk van de ijsmassa zal winnen. Via de livestream in het hostel is er op de dag dat bijna zeker is dat de brug naar beneden zal komen non-stop een live-verbinding met de Perito Moreno. Het heeft iets weg van het kijken naar een spannende voetbalwedstrijd waarin elk moment de beslissing kan vallen. Jammer genoeg valt de brug om 4 uur "s nachts en heeft niemand het kunnen zien.

Het reizen in Patagonië gaat er iets anders aantoe dan in zuidelijk Afrika en het Midden-Oosten. Was ik daar vaak de enige buitenlander in de bus of matatu, in Patagonië is het een zeldzaamheid om tijdens het reizen een Argentijn of Chileen aan te treffen. Niet dat ik er veel mee zou kunnen praten, want ik spreek nog geen Spaans. In het hostel in Buenos Aires werd constant het nummer “Ai se eu te pego!” ( http://www.youtube.com/watch?v=NU361DELlYs ) gedraaid, waardoor ik het nu al twee weken in mijn hoofd heb. Als dit nummer ergens wordt afgespeeld begint iedereen mee te bewegen. Ik ken de tekst nu bijna uit mijn hoofd. Ik dacht dat het zingen van dit nummer goed zou zijn voor mijn Spaanse taalgevoel, totdat ik van iemand hoorde dat het in het Portugees is gezongen...

Vanavond slaap ik mijn eerste van vier nachten op de ferry richting het noorden. Vrijdag kom ik met de boot aan in Puerto Montt. Ik hoop dat het weer goed is en dat ik vanaf de boot naar de Chileens Patagonische kust kan kijken. Het belooft een mooie, gezellige reis te worden. Samen met Rob heb ik vrienden gemaakt met twee gekke Fransen die ook op de boot zitten.

Volgens mij is de lente in Nederland ingetreden, dus veel plezier op de terrassen! Jammer dat ik “rokjesdag” dit jaar ga missen. Of is het daarvoor nog te vroeg in het jaar?