Blijven dromen

Het moest blijkbaar toch ook mij overkomen. Ik heb al veel verhalen gehoord, maar ik ben in negen maanden reizen nog niet bestolen. Vanuit een automatisme let ik op mijn spullen. Op een terras of in de bus zet ik bijvoorbeeld altijd mijn been tussen de tasbeugels. Als ik in Arequipa geld wil gaan wisselen, constateer ik dat van al mijn munteenheden de helft weg is. Ik heb nog vijftig Euro, 700 Argentijnse Pesos en 300 Bolivianos. “Hoe kan dat nou?” Al die tijd heb ik mijn moneybelt op een veilige plek gehad: in een kluisje of op mijn lichaam. Ik vermoed dat het gebruiken van een kluisje zonder eigen slotje bij de Hot Springs van Aquas Calientes (het dorpje aan de voet van Machu Pichu) toch niet zo verstandig is geweest. Terwijl ik in het warme water een biertje aan het drinken ben, wordt waarschijnlijk – ik kan het natuurlijk niet met zekerheid zeggen – mijn tas geopend en grondig in mijn moneybelt gekeken. Sportief dat ze de helft heeft laten zitten. Ook fijn dat ik mijn paspoort, creditcard en pinpas nog heb. Wel slim dat niet al mijn geld is weggenomen, want dan zou ik er veel eerder achter zijn gekomen dat ik geld mis. Op het moment dat ik merk dat ik bijna een week aan reisgeld kwijt ben, scheld ik even flink in het rond. Het lucht wat op, totdat de politieagent in Arequipa weigert mijn aangifte in behandeling te nemen. Blijkbaar niet erg handig om uit te leggen dat ik vermoed dat ik in Aquas Calientes ben bestolen. De agent zegt dat ik in Cusco, vanaf Arequipa tien uur met de bus, aangifte moet gaan doen. Gelukkig is mijn Spaans niet goed genoeg om flink boos te worden. Ik ben al eens door het oog van de naald gekropen, dus ik mag van geluk spreken dat ik op deze manier iets ben verloren. Geld zelf is niet zoveel waard. De waarde zit hem in de dingen die je ermee kunt doen. Die avond ga ik extra lekker uit eten. Mmm...

De volgende ochtend kijk ik nog eens goed naar mijn slotje. Het slotje heb ik kort geleden in La Paz gekocht, omdat ik mijn eerdere (goede) slot ergens ben vergeten. Het lijkt erop dat er wat schade aan het slotje zit. “Zou dan toch iemand mijn kluisje in het hostel hebben opengebroken?” Ik ga wederom naar het politiebureau en leg in mijn beste Spaans uit dat ik de vorige avond ook al langs ben geweest. Gelukkig heb ik een andere agent voor me en is de agent van gisteravond nergens te bekennen. Ik vertel het verhaal nog een keer en zeg dat het ook zo kan zijn dat mijn slotje is opengebroken. Nadat ik veel vragen heb moeten beantwoorden kijkt de agent aandachtig naar het slotje. Hij pakt een willekeurig sleuteltje en doet het in het slot. Met speels gemak gaat het slotje open. Leuk die Chinese kwaliteit. Voor 5 Soles is de agent bereid een proces-verbaal op te maken. De vraag waarom ik voor het opmaken van een proces-verbaal moet betalen laat ik achterwege. Het is maar goed dat er in het strafrecht sprake moet zijn van wettig en overtuigend bewijs. De vrouw van de Hot Springs in Aquas Calientes heeft hoogstwaarschijnlijk niets met de verdwijning van het geld te maken. Waar rook is, is niet altijd vuur.

De spanning die ik voorafgaande het duel tegen Duitsland voel, is te vergelijken met dat van de verloren WK-finale. In mijn oranje-shirt kijk ik naar de andere wedstrijd uit de groep des doods. In La Paz was ik met een grote groep Nederlanders naar onze eerste wedstrijd van het EK aan het kijken. In Santa Cruz is geen voetbalfan te bekennen. Misschien maar goed. Tijdens de eerste helft tegen de Denen heb ik nogal een grote mond. Als ik besef dat de spelers mijn ongevraagde adviezen toch niet kunnen horen word ik wat rustiger. De treurnis en boosheid is van mijn gezicht af te lezen. Volgens een psychologenmeisje (de helft van alle Nederlandse meisjes die ik tegenkom doet psychologie) is het goed dat ik zo goed ben in het tonen van mijn emoties. Pas een half uur na de verloren wedstrijd begin ik weer wat te praten. Voetbal is de belangrijkste bijzaak in het leven.

Het eten dat ik heb besteld krijg ik niet meer weg. De wedstrijd tegen Duitsland staat op het punt van beginnen. Mijn buik heeft een leeg, soort van verliefdheidsgevoel. We moeten deze wedstrijd winnen. Vlak voor de aftrap komen twee Duitsers de kroeg binnenlopen. Ze blijken jammergenoeg geen diehard voetbalfans te zijn. Het gevoel dat ik voor de wedstrijd heb is snel verdwenen. Het eerste kwartier is nog oke, de bevlogenheid wat kenmerkend is voor dit Nederlands elftal is echter nergens meer te bekennen. Sommige spelers voetballen alsof ze met hun zoontje een balletje aan het trappen zijn. Dan wordt het lastig winnen van de Duitsers. Na de opleving van Van Persie is de beleving voor welgeteld vijf minuten terug. Een gelijkmaker zou zwaar onverdiend zijn, maar gerechtigheid bestaat niet in het voetbal. Het moet de grootst mogelijke eer zijn voor je land te mogen voetballen. Daarom snap ik niet dat er zonder passie wordt gespeeld. Als Bert van Marwijk mij had gebeld, had ik zeker mijn reis onderbroken. Soms droom ik dat ik tijdens een EK- of WK-finale vlak achter de dug-out op de tribune zit. Om onverklaarbare reden raken alle spitsen tijdens de warming-up geblesseerd. De bondscoach draait zich om en vraagt of er nog een spits is met de Nederlandse nationaliteit. Niet veel later sta ik op het veld. Vijf minuten voor tijd schiet ik ons land naar de titel. Zo vol als ik met emoties zit na de wedstrijd tegen de Denen, zo gelaten laat ik het verlies tegen Duitsland over me heenkomen. Als we zo voetballen valt er weinig te winnen. Vlak na de wedstrijd flirt ik buiten op het plein met een meisje dat voorbij loopt. Mijn dag is alweer goed.

Ik loop liever omhoog dan naar beneden. Bij het dalen beginnen na een paar honderd meter hoogteverschil mijn knieën pijn te doen. Wonderlijk hoe de zwaartekracht werkt: hoe groter de massa, des te sterker de aantrekkingskracht. Ik merk het als ik in de Colca Canyon weer omhoog loop. De aarde trekt aan mijn lichaam. Met mijn conditie gaat het de goede kant op. In minder dan tweeëneenhalf uur overbrug ik een hoogteverschil van 1200 meter. De Colca Canyon is – naar eigen zeggen door de Peruaanse overheid – de diepste vallei ter wereld. Ik neem dit soort suggesties altijd met een korreltje zout, want Potosi blijkt achteraf ook niet de hoogste stad op aarde te zijn. De Colca Canyon is beroemd om haar condors. Precies op het moment dat ik bij een uitzichtpunt weg wil lopen, zweeft er eentje op iets meer dan vijf meter boven mijn hoofd. De spanwijdte van de vleugels is enorm. De condor beweegt zijn vleugels bijna nooit. Het ziet er zo gemakklijk uit dat vliegen. De reiger zal altijd mijn lievelingsvogel blijven, maar de condor komt dicht in de buurt.

In Zuid-Amerika leg ik flink wat kilometers in de nacht af. Overdag is meer te zien, ik ben het alleen zat een flink aantal uur in de bus te zitten. Een reis van rond de vijf/zes uur gaat nog wel. Als het langer duurt word ik lamlendig. Ik heb geen laptop waar ik een film op kan kijken. Het ziet er altijd zo stom uit als een backpacker in de bus naar het beeldscherm zit te turen. Al kijk ik op de route naar Cusco maar al te graag mee met een meisje uit Ierland. De film is wel toepasselijk. Een Amerikaan gaat de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela lopen, omdat zijn zoon op die route is verongelukt. Onderweg trekt hij op met een Amsterdammer en met een man uit Dublin. Alle overdreven vooroordelen komen aan bod. We lachen wat af. Een welkome afleiding op een twaalf uur durende rit. Tijdens een nachtrit zorgen het maanlicht en de sterren ervoor dat de bergen nog vaag zichtbaar zijn. Het heeft iets. De stoelen in de bus gaan tot 150 graden en wanneer ik moe ben val ik overal in slaap. Als ik wakker word is het meestal nog een uurtje tot aan de eindbestemming. In het begin van mijn reis vond ik reizen in de nacht maar niets. Nu doe ik niets liever.

Reizen en vakantie houden zijn twee total verschillende dingen. Reizen kost veel energie. Elke dag zijn er veel nieuwe indrukken en ik ontmoet overal nieuwe mensen. Heel af en toe kijk ik naar de foto's die ik in het Midden-oosten en Afrika heb gemaakt. Het is onwerkelijk dat ik zoveel heb gezien en meegemaakt. De tijd is – zeker de afgelopen maanden – voorbij gevlogen. De laatste maand is het tijd voor vakantie. Volgende week vlieg ik vanaf de Iguazu Falls naar Rio de Janeiro. Van een Brazilaans meisje dat ik in Zambia heb ontmoet heb ik gehoord dat op het moment dat ik in Rio ben, Rio+20 van start gaat. Een week leef ik in de veronderstelling dat er een groot muziek- en dansfestival zal zijn. Dat wordt leuk. Als ik op het internet ga kijken hoe ik aan kaarten kan komen, blijkt Rio+20 iets heel anders te zijn. Rio+20 ( http://rio20.net/ ) is volgens nu.nl de grootste VN-conferentie aller tijden en gaat over duurzame ontwikkeling. Het zal wel een gekkenhuis worden in de stad. Hopelijk komt het protectionisme van de EU en de VS goed aan bod. De importheffing op Argentijns rundvlees is bijvoorbeeld zo hoog dat ik als consument niet snel dit vlees zal kopen. Het is sowieso belachelijk dat jij en ik als belastingbetaler met de vele EU-subsidies bijdragen aan het instandhouden van de Europese agrarische sector. De vrije markt is toch niet zo vrij. Ontwikkeling begint pas echt bij eerlijke, vrije handel. Noord en zuid zullen daar uiteindelijk beiden beter van worden.

Vannacht reis ik met de bus naar de hoofdstad van Paraguay. Vanaf daar is het nog maar vijf uur naar de grens met Brazilië. De laatste fase van mijn reis is nu echt aangebroken. Het geeft een dubbel gevoel. Het leven als reiziger is ongelooflijk fantastisch. Aan de andere kant is het tijd om mijn vertrouwde leven in Utrecht weer op te pakken.

Tot snel!