Magisch Machu Pichu

Het is wederom een stralende morgen en ik zit op een terras aan de noordkant van Isla del Sol. De laatste pagina van een van de beste boeken die ik in de afgelopen jaren heb gelezen, heb ik net omgeslagen. Ik mijmer met een voor de verandering redelijke koffie na over het sterke en trieste verhaal. Na drukke, levendige dagen in Sucre en La Paz is het Eiland van de Zon een oase van rust. Er zijn geen auto’s en mijn Boliviaanse simkaart en radio hebben geen bereik. Ook is er geen internet. Het eiland komt voor even tot leven als er een boot aanmeert. Volgens de Inca-overlevering is op dit eiland de Zonnegod geboren. Het begin van het leven op aarde. Het Titicacameer is het hoogste navigeerbare meer van onze planeet. Wat daar precies mee wordt bedoeld is me niet echt duidelijk, elk meer lijkt me navigeerbaar. Af en toe neem ik een duik in het koude water. Op het eiland is verder niet veel te doen. Er lopen twee paden van noord naar zuid. Het moment dat ik naar het zuiden ga lopen stel ik steeds een dag uit. Eilandbewoners zijn denk ik een sterk soort mensen. Ik zou niet op een eiland kunnen wonen. Hoewel de wereld zelf een groot eiland is, lonkt na een paar dagen de vaste wal.

Na een kwartier dalen op de Death Road voel ik dat ik de perfecte controle over mijn mountainbike heb. Op volle snelheid dender ik naar beneden. Ik knijp minder vaak in de remmen en snij de bochten steeds scherper aan. Met de gids fiets ik ver voor de rest van de groep uit. Vlak voor het einde slip ik bijna uit de bocht. Ik stuur met mijn lichaam de fiets richting de rotskant. De keuze tussen een vrije val in de vallei of een harde knal tegen de rotsen is snel gemaakt. Ik blijf met enige creativiteit overeind. De Death Road is een prachtige fietstocht. Op 4700 meter hoogte is het koud en wolkenachtig, op 1100 meter heerst een tropisch klimaat. Tot zes jaar terug was de Death Road de enige verbindingsweg tussen La Paz en Coroico. Veel mensen zijn op deze weg overleden. Tegenwoordig reist het verkeer over een veilige weg aan de andere kant van de vallei. Sinds 2001 zijn er volgens mijn gids veertig fietsers verongelukt. Een flink aantal. De hele groep bereikt gelukkig veilig de vallei.

Af en toe krijg ik de vraag in welk opzicht ik me tijdens mijn reis ontwikkeld heb. De enige ontwikkeling die ik heb kunnen ontdekken is dat ik mezelf niet meer als een sociaal-democraat zie, maar als een sociaal-liberaal. Niet echt een radicale koerswijziging, maar toch een stap. Een overheid dient zich vooral met haar kerntaken bezig te houden. De vrijheid en eigen verantwoordelijkheid van het individu staan voorop. Als een samenleving het punt heeft bereikt dat er voor iedereen gelijke kansen zijn op onderwijs, dan heeft de overheid voor het grootste gedeelte haar taak volbracht. Een grote middenklasse ontstaat dan vanzelf en dat is de kern van een goed functionerende samenleving. In Bolivia is die middenklasse ver te zoeken. Iets meer dan vijftig procent van de inwoners leeft onder de armoedegrens van 2 US Dollar per dag. Evo Morales is nu tien jaar aan de macht en heeft nog niet veel kunnen veranderen. Genoeg politiek voor vandaag. Over naar de bekendste toeristische plek van Zuid-Amerika.

Om 4.45 uur beginnen Thomas, Michael, Harry en ik aan de klim naar Machu Pichu. Tijdens mijn reis heb ik nog niet zo erg gezweet. Mijn brillenglazen beslaan door mijn lichaamswarmte. Net nadat Machu Pichu open gaat komen we boven. De wolken bedekken de oude stad. Als de eerste zonnestralen zich laten zien verdampen ze. Het heeft iets magisch. Ik dacht altijd dat Machu Pichu duizenden jaren oud was. Dat heb ik verkeerd gedacht. In 1440 zijn de Inca’s begonnen met het bouwen van deze wonderlijke plek. Vanuit de vierhonderd meter lage vallei is de stad niet te zien. De Inca’s bouwden hun steden hoog in de bergen om dicht bij de Goden te kunnen zijn. Qua veiligheid heeft de hoogte niet kunnen helpen, want in 1532 hebben de Spanjaarden de Inca’s bij Machu Pichu verdreven of erger. Machu Pichu (oude berg) is niet de naam van de stad zelf. Niemand weet hoe de stad heet, want de Inca’s hadden geen schrift. Machu Pichu is de hoge berg - niet die van de klassieke foto - aan de rand van de stad. Het is een kleine teleurstelling als de gids vertelt dat 75 procent van wat er van de stad te zien is door archeologen is herbouwd. Desalniettemin blijft het een magische plek.

De komende weken moet ik, in tegenstelling tot wat ik gewend ben, mijn reisdagen bewust gaan plannen. Ik wil niet in een bus of een dorp zonder tv zitten als Nederland speelt. Ook wedstrijden als Engeland-Frankrijk en Spanje-Italie laat ik niet aan me voorbij gaan. Het liefst wil ik elke wedstrijd zien, maar dat zal niet gaan lukken. Als we de groepsfase niet overleven, wordt Duitsland Europees kampioen. Ze hebben niet de beste spelers, maar wel het sterkste elftal. Uiteraard ga ik ervan uit dat we de volgende ronde halen en dan maken we een meer dan goede kans. Tijdens de finale ben ik in Brazilië. Ik heb nog een lange weg te gaan naar El Salvador. Vannacht leg ik een eerste deel af. Morgenochtend ben ik in Arequipa, daar in de buurt schijnen veel condors te zijn.

Veel EK-plezier de komende weken!

Ohja, in de categorie Latijns-Amerikaanse muziek deze keer een wat rustiger nummer: http://www.youtube.com/watch?v=7m2zyp0vFQc