Domweg gelukkig, in Bolivia

Een drie uur durende busrit in Bolivia kost evenveel als een kroket. Voor een reis van zes uur zou ik in Nederland twee kroketten kunnen kopen. Tijdens de reis van Potosi - de hoogste stad op aarde - naar Sucre, ben ik minstens een uur aan het mijmeren over deze culinaire lekkernij van thuis. De smeuige en tegelijk krokante smaak van de eerste kroket die ik bij thuiskomst ga eten zal onovertreffelijk zijn. Mijn voorkeur gaat uit naar de Kwekkeboom. Ik kan me nog herinneren dat ik als zesjarige in een restaurant vroeg of ze wel “echte van Dobben-kroketten” hadden. Toen was de Van Dobben nog mijn favoriet. Een paar jaar terug ben ik overgestapt op de Kwekkeboom. Ik blijf me ontwikkelen.

Bolivia heeft me nieuwe reisenergie gegeven. Het reizen hier heeft een klein beetje iets weg van het reizen in Afrika. Tijdens mijn eerste busreis in Bolivia heb ik geen raam, maar een dichtgetaped venster. Alles gaat net iets minder efficiënt dan in Argentinië. Heerlijk. In Sucre, waar ik nu zit, is de Afrikaanse sfeer niet aanwezig. Het centrum ziet er prachtig en verzorgd uit. Een stad om langer te blijven. Ik kom elke dag reizigers tegen die ik eerder heb ontmoet. Sucre is het hart van de Gringo (blanke) Trail. Meerdere wegen leiden van Buenos Aires naar Lima (of verder), maar haast iedereen reist langs Sucre. De naam Sucre heeft overigens niets met suiker te maken, het verwijst naar een oude generaal.

De natuur is ook in Bolivia overweldigend. De meren met groene heuvels bij Bariloche (Argentinie) blijven voor mij in Zuid-Amerika echter nog steeds het hoogtepunt. Bij de zoutvlakte van Uyuni heb ik samen met Martin, Marleen en drie gekke Argentijnen een driedaagse tour gemaakt. De zoudvlakte zelf vind ik nog het minst interessant. Leuk al dat zout en het maken van gekke foto"s, maar na een uur heb ik het wel gezien. Het is geen plek waar ik lekker ga zitten om tot rust te komen. Dat is wel anders bij de bevroren meren met besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. Ik zou er zo een paar dagen kunnen blijven. De vergezichten zijn prachtig.

Tijdens een avond stappen in Salta (Argentinie) sta ik op een gegeven moment met het knapste meisje van de dansvloer te dansen. Ze lacht vanuit haar ogen, is nogal praterig en stelt veel vragen. Ik knik en lach braaf mee met haar Spaanstalige verhalen. Na een tijdje loopt ze abrupt bij me weg. Ik kijk haar verbaasd na. Navraag bij iemand leert me (wat een juridisch taalgebruik, het is maar goed dat ik in september weer ga beginnen) dat ik op de vraag of ik getrouwd ben volmondig ja heb gezegd. Een kleine domper. Tijd voor Spaanse les.

Het allermooiste aan reizen is het terug naar huis keren. Het vanuit het vliegtuig naar de bagageband lopen, in de wetenschap dat ik snel familie en vrienden weer zal zien, geeft een bevrijdend en haast onoverwinnelijk gevoel. De vorige keer was ik maar een half jaar weg. Deze keer zal mijn terugkeer op Nederlandse bodem nog specialer zijn. Tieneneenhalve maand is en voelt ook echt een stuk langer. Eerst zou ik op 4 juni al thuis zijn. Ik heb er goed over nagedacht en heb uiteindelijk besloten dat ik nog wat langer ga reizen. Er is hier nog veel te zien en te beleven. Het Titicaca-meer ga ik, alleen al vanwege de naam, sowieso opzoeken en misschien zelfs nog Machu Pichu. Mijn vliegtuig vertrekt echter vanaf El Salvador in Brazilië. Dat is aan de totaal andere kant van het continent. Gelukkig heb ik nog even. Iets meer dan drie maanden reizen in Zuid-Amerika zou het continent ook geen recht hebben gedaan. Ik heb nu alleen de pech dat ik de EK-finale niet in Nederland mee zal maken en dat mijn ouders al verhuisd zijn op het moment dat ik terug ben zodat ik het oude huis niet meer in kan.

Nu ik langer in Zuid-Amerika blijf is er voldoende tijd om toch Spaanse les te volgen. Hier in Bolivia is het bovendien een stuk goedkoper dan in Argentinië. Ik volg twee weken privé-lessen. Het gaat verrassend goed. Ik spreek enkel Spaans met mijn lerares. Het is gek om na jaren weer woorden te stampen. De grammatica vind ik het leukst. Per dag ben ik ongeveer zeven uur met de Spaanse taal bezig, vier uur les en drie uur huiswerk. Het is intensief, maar ik heb er veel plezier in. Mijn lerares is erg goed. Op het plein kan ik nu tenminste met de mensen naast me op het bankje praten. De helft begrijp ik niet, maar dat komt wel goed. De andere helft begrijp ik inmiddels al wel. Ik oefen onder andere mijn Spaans door via youtube naar Spaanstalige nummers met ondertiteling te luisteren. “Yo tengo tu love” is hier de laatste tijd erg populair: http://www.youtube.com/watch?v=Qd-VUclUcS4 .

Zondag is verreweg de mooiste dag van de week. Geen wekker die me wakker maakt en alle tijd om met koffie en 100% NL op de achtergrond de krant van zaterdag te lezen. Tussendoor bak ik een tosti of scramble ik een ei. Vlak voordat Buitenhof begint zet ik een nieuwe bak. Ik verlang naar deze routine. Nu ik doordeweeks druk bezig ben met Spaans, is het weekend weer echt een weekend. Ik kijk uit naar de vertrouwde zondagen van thuis. Misschien ben ik sowieso wel toe aan thuis. Hoewel de tijd voorbij vliegt, begin ik nu te beseffen dat ik wel erg lang van huis ben. De laatste twee maanden zullen gelukkig minstens zo mooi worden als alle voorgaande.

De komende tijd blijf ik nog in Sucre. Hierna reis ik richting het noorden. Bij La Paz wil ik op de fiets de Most Dangerous Road gaan afdalen. Het af te leggen hoogteverschil is ruim twee keer dat van de Mt Ventoux en de afdaling is drie keer zo lang. Vijfentachtig kilometer per uur ga ik op deze weg niet redden. Dat lijkt me niet zo verstandig. Ik zal proberen niet te hard te gaan.

Tot een volgende blog!