Koekjes

De universiteitsbibliotheek van Alexandrië is een oase van rust. Buiten wordt gedemonstreerd tegen het hoofd van de bibliotheek. Binnen is daar niets van te merken. Er wordt zachtjes overlegd en hier en daar wat geflirt. Het zal me niet verbazen als veel mensen elkaar in de biblotheek hebben ontmoet. De biblotheek is een inspirerende, moderne omgeving. Ik krijg gelijk zin weer de boeken in te duiken. Op de computers zie ik opvallend vaak het Facebooklogo. Zou de revolutie dan echt, zoals de media graag beweren, dankzij Facebook en de andere 'social media' tot stand zijn gekomen? Ik denk van niet. Bij de Rozenrevolutie in Georgie een aantal jaren terug bestond Facebook nog niet. Toen is het ook gelukt een regime omver te werpen. Het is door Facebook ongetwijfeld makkelijker grote groepen mensen bij elkaar te krijgen, maar de rol van Facebook moet niet worden overschat.

Veel mensen die ik spreek vinden de protesten op het beroemde plein van vlak voor de verkiezingen maar niets. In januari en februari van dit jaar was het hele land verenigd. Nu zijn de meningen verdeeld. Egypte heeft volgens de meeste mensen op dit moment vooral behoefte aan stabiliteit. Het is duidelijk dat de oude man in de metro in Cairo dit ook aan zijn toehoorders probeert duidelijk te maken. Gebilogeerd luisteren de jongeren naar zijn tirade. Vanuit de hoek van de wagon luister ik stilletjes mee. Met hoeveel respect de jongeren ook hebben mogen luisteren, bij de halte onder het plein stappen ze luid scanderend de metro uit. De oude man kijkt ze vertwijfeld na.

Mijn vorige verhaal eindigde ik met dat ik hoopte dat de verkiezingen vreedzaam en eerlijk zouden verlopen. Of de verkiezingen echt eerlijk zijn is nog maar de vraag. In een groot aantal districten moet nog worden gestemd. Toch zijn nu al de uitslagen van waar al is gestemd bekendgemaakt. De winnaar krijgt nu flink wat gratis (positieve) publiciteit. Ik denk dat de kiezer zich liever identificeert met een winnende partij dan met een partij die het minder goed heeft gedaan. Het is hetzelfde als dat in Nederland de drie noordelijke provincies een maand later naar de stembus zouden gaan. Een beetje vreemd.


Halverwege de rit van Cairo naar de Barahiya-oase stopt de bus voor een minuut of twintig bij een restaurant/winkeltje. Om me heen zie ik alleen maar woestijn (wat een lelijk woord nu ik er langer naar kijk, desert klinkt veel mooier). De tocht duurt nog zeker tweeëneenhalf uur en ik heb zin in iets lekkers. Het is nog te vroeg voor chips, dus het worden koekjes. De verkoper van de winkel ziet blijkbaar dat ik niet van Egyptische komaf ben en hij vraagt vier keer het gangbare bedrag. Met een blik van 'ik hoef al niets meer bij je te kopen, ook niet voor de juiste prijs' leg ik demonstratief het pak biscuitjes terug. Zonder verder iets te zeggen loop ik de winkel uit. Dan maar geen koekjes. In de bus raak ik even later aan de praat met een dokter uit Cairo. Als hij weer op zijn plaats gaat zitten geeft hij mij het pak biscuitjes dat ik tien minuten daarvoor heb teruggelegd. Blij verrast neem ik het in ontvangst. Hij weigert mijn geld aan te nemen: 'een gift in deze nieuwe tijden'. Een minuut later blijkt nog iemand dezelfde koekjes voor me te hebben gekocht. 'De verkoper is een dief', zegt hij met een glimlach terwijl hij de koekjes in de zak van mijn trui stopt. Met mijn twee pakken koekjes op zak zet de bus zich weer in beweging. De rit door de oneindigende zandvlakte kan me niet lang genoeg duren.

Mijn verjaardag heb ik met Rif, Saori en Yuko gevierd. We hebben samen Mt Sinai beklommen en in Luxor zijn we elkaar weer tegengekomen. We zijn de enige bezoekers van het cafe, maar dat kan de pret niet drukken. De hoofdpijn de ochtend na mijn verjaardag ben ik gelukkig snel weer kwijt. Ik heb een fiets gehuurd en de frisse wind en stralende zon maken me weer helemaal fit. Het is vergelijkbaar met de energie die ik voel als mijn vliegtuig in Nairobi landt. Normaal gesproken ruik je een geur, maar in Kenia voel je het. Vijf jaar geleden ben ik een half jaar in Kenia geweest om les te geven op een basisschool en twee jaar geleden tien dagen als staflid bij het project Going Global van de stichting Edukans. Het voelt vertrouwd om weer terug te zijn in mijn tweede thuis. Veel mooie herinneringen van beide reizen komen weer boven.

Zaterdag zie ik Kevin, mijn Keniaanse broer. Hij werkt nu in Nairobi. Gelukkig heb ik ook zijn mobiele nummer, want het telefoonnummer van zijn ouders is vooralsnog onbereikbaar. De eerste avond in Nairobi ben ik gelijk ondergedompeld in een samenkomst van ongeveer honderdvijftig Christelijke jongeren. Ze komen elke woensdagavond bij elkaar om te dansen, zingen en te bidden. Terwijl ik dit schrijf hoor ik weer muziek op de achtergrond. Er is vandaag in het hostel een vierdaagse conferentie getiteld 'The Holy Ghost Invasion' van start gegaan.

Vandaag herinnerde een jongen uit Engeland me eraan dat het over twee weken alweer Kerst is. Mocht ik voor die tijd geen verhaal meer posten dan wens ik iedereen nu alvast fijne feestdagen!

Tot de volgende blog!

ps. Bedankt voor het mooie gedicht Sinterklaas.