Vrij als een vogel

De schoonheid van het leven zit hem onder andere in de kleine dingen; een lach, stilte, een klein jochie dat onbevangen op een plein achter een bal aan rent, een vliegende vogel of een verliefd stelletje dat geen oog heeft voor de buitenwereld, enkel voor elkaar. De dorpen en steden in Argentinie zijn rijk gevuld met mooie pleinen. Zo heeft Mendoza er zelfs vijf binnen een straal van anderhalve kilometer. Tegen het einde van de middag komen de pleinen tot leven. Ieder plein heeft zijn eigen karakter. Een Argentijn gaat voor ontspanning naar het park of het plein. In dat opzicht ben ik goed geintegreerd. De taal blijft een struikelblok, al gaat het de laatste tijd iets beter. Dagen, cijfers en standaardzinnen zitten er nu redelijk in. Toch is het jammer dat ik niet goed met mensen kan communiceren. Het contact met mensen blijft het mooiste van reizen.

Hostel Lao in Mendoza is het beste hostel waar ik in al die maanden heb geslapen. In het hostel zitten ook drie Argentijnen waarvan er twee Engels kunnen spreken. Martin en Mattias komen uit Buenos Aires en houden een week vakantie in Mendoza. We hebben erg veel lol. Als ik nog naar Buenos Aires terugkeer ga ik ze zeker opzoeken. In de tuin van het hostel is het heel gezellig. Elke avond wordt er met meerdere gekookt of asado (barbeque) gegeten. Lekker dat vlees. Het hostel is echt een topplek. Het is zo populair dat je geluk moet hebben een bed te bemachtigen. Gelukkig beschik ik nog steeds over mijn tent en mag ik de laatste paar nachten in de tuin slapen.

Tijdens mijn reis heb ik een passie voor vogels ontwikkeld. Van vogels heb ik nog weinig verstand. Er bestaat vast een boekje “Vogelspotten voor beginners”. Ik weet het, ik ben iets te jong om met een telelens bij de Oostvaardersplassen te gaan zitten. Dat zie ik me de komende jaren nog niet doen. Iets voor later, zit ik lekker op zaterdagochtend vogels te spotten terwijl mijn vrouw de luiers verschoont. Ik denk dat mijn feeling voor vogels in Libanon tijdens de bruiloft van Karim en Sophie is ontstaan. De grote groep vogels die vlak na het ja-woord in de v-vorm overvlogen kan ik zo voor de geest halen. Normaal gesproken zou ik niet snel zijn gaan paragliden. Het gevoel voor even zo vrij als een vogel te zijn lijkt me geweldig, dus ik overwin mijn angst dat het verkeerd af zou kunnen lopen. De kans dat er iets mis gaat en dat ik te pletter stort op Argentijnse bodem is vrij klein. Vlak voor vertrek beginnen de zenuwen toe te slaan. "Waarom doe ik dit?". De take-off gaat in een keer goed en het vliegen is totaal niet eng. Mijn instructeur gaat op zoek naar warme lucht en in de termiek vliegen we omhoog. De zwaartekracht heeft voor even het nakijken. Halverwege de vlucht komt er een condor voor me vliegen. We vliegen een tijdje achter hem aan. Wat ben ik toch een geluksvogel.

In Cordoba wonen evenveel studenten als het totaal aantal inwoners van Utrecht. De universiteitsgebouwen van de klassieke studies staan er net als in Utrecht midden in het centrum. De vergelijking dat Cordoba het Florence van Argentinie is gaat iets te ver, maar de kleurrijke, koloniale gebouwen pronken trots in het zonlicht. Iedere avond is er in de stad wel iets te beleven. Met drie Engelsen ga ik een nacht op stap. De Engelse humor vol zelfspot blijft geweldig. Ik begin het een klein beetje over te nemen. Er wordt die avond wat afgelachen en gedronken. Het uitchecken de volgende ochtend is minder leuk.

Onder het motto "Wat ik niet heb gezien kan ik ook niet missen" sla ik gemakkelijk plekken over. Het zuiden van Zuid-Amerika is gewoonweg te groot om helemaal te kunnen zien. Alleen al in Chili en Argentinie is het mogelijk een half jaar rond te trekken. Af en toe heb ik het gevoel bij een land dat ik zeker weet dat ik terug zal keren. Argentinie is zo een land. De mensen zijn ontzettend vriendelijk, de natuur is schitterend en het land heeft een interessante historie. Het verschil tussen arm en rijk is hier erg groot. In het noorden bij de grens met Bolivia is de armoede meer zichtbaar dan in het zuiden. Er is in Argentinie geen grote middenklasse en het ziet er niet naar uit dat die zich in de toekomst - zoals nu wel gaande is in buurland Brazilie - zal ontwikkelen.

Medereizigers reageren vaak erg enthousiast als ik vertel dat ik uit Nederland kom. Het woord “open-minded” is al vaak gevallen. Helaas moet ik diegene dan teleurstellen. In de jaren negentig klopten we onszelf nogal op de borst met dat we “zo tolerant zijn”. Bij het woord tolerant gaat het al mis. Tolerant komt van tolereren en iets tolereren betekent dat men het eigenlijk maar niets vindt. In dat opzicht is het niet zo verrassend dat er in Nederland een politieke partij is waarvan de fractievoorzitter de Koran wil verbieden ( http://www.pvv.nl/index.php?option=com_content&task=view&id=332&Itemid=10 ). Als ik aan mijn medereizigers uitleg dat bij de laatste parlementsverkiezingen nagenoeg 1/6e van de kiezers op de Partij voor de Vrijheid heeft gestemd, wordt er vol ongeloof gereageerd. Vooral bij de naam van de partij wordt er gefronst. “Welke vrijheid?”. De vogel in het logo van de PVV is vast een angstige vogel die niet de landsgrens over durft te steken.

De laatste keer dat Ajax de landstitel prolongeerde zat ik nog op de basisschool. Ik luister nu iets vaker naar het radioprograma Langs de lijn. Ajax scoort nu net de 2-0 tegen FC Groningen. Drie maanden geleden leek de 31ste landstitel heel ver weg. Oude tijden herleven. Ajax pakt straks het kampioenschap, Nederland gaat het meer dan goed doen op het EK en na de Tour de France zijn er als toetje de Olympische Spelen. Het wordt een mooie sportzomer.