Lake Van
Door: Vincent
Blijf op de hoogte en volg Vincent
09 Oktober 2011 | Turkije, Taşucu
De trein is verreweg het mooiste middel om mee te reizen. Als klein jochie kon ik uren spelen met mijn houten trein. Later werd deze ingeruild voor de elektrische variant. Nog steeds heb ik iets met treinen. Lange treinreizen brengen me in een bepaalde gemoedsrust. Zo ook de treinreis van Kayseri naar Erzurum. Het is drie uur 's nachts als de trein vertrekt en het regelmatige geluid van de wrijving tussen de wielen en de rails zorgt ervoor dat ik in een diepe slaap val. Als ik de volgende ochtend mijn ogen open, zie ik dat we parallel aan een steeds breder wordende rivier richting het oosten trekken. De bergen worden hoger en de tunnels langer.
In de treinrestauratie ontmoet ik Julien en Vivian weer. Dit leuke Canadese stel heb ik eerder gezien op het station. Ook Cagri zit in de treinrestauratie. Hij reist vanuit Istanbul naar zijn broer in Yusufeli. Toevallig ligt Yusufeli ook op mijn reisroute. Wanneer Cagri dit na een aantal uren gezelligheid hoort, word ik gelijk uitgenodigd om bij zijn broer Erdem en diens verloofde Seda te overnachten. Ook Julien en Vivian worden uitgenodigd. Zij zouden eerst doorreizen naar Kars, maar besluiten ook in Erzurum uit te stappen. Als we nog een keer voor de zekerheid vragen of zijn broer dit onverwachte bezoek wel op prijs stelt, zegt Cagri dat we ons geen zorgen hoeven te maken.
Cagri studeert in Istanbul voor gymdocent en hij speelt in het nationale onderwaterhockey-team. Erdem is schipper en vertrekt over vier weken voor een half jaar richting open zee. Dit is de reden dat Erdem en Seda nu al langer dan vijf jaar zijn verloofd, ze hebben nog geen geschikte datum kunnen vinden. Omdat Seda als ingenieur aan een groot damproject werkt (gemiddelde werkdagen van tien uur en één dag per twee weken vrij), wonen Erdem en Seda de komende drie jaar in Yusufeli. Op het moment dat zij vertrekken zal Yusufeli van de aardbodem verdwijnen.
Het leven in Yusufeli bestaat uit veel gezelligheid, uitslapen, voetbal kijken en lekker eten. Echt een unieke ervaring. Ik voel me er helemaal thuis. Het enige waar Julien, Vivian en ik in de vier dagen in Yusufeli niet aan kunnen wennen is de rook die Erdem produceert. De ene sigaret is nog niet op of een andere wordt alweer aangestoken. Tachtig procent van de Turken rookt. Het blijft nog steeds een beetje vreemd een vrouw die een hoofddoek draagt hoestend en proestend een sigaret te zien roken.
De titel van mijn vorige verslag doet misschien anders vermoeden, maar er is natuurlijk één écht thuis. Op de vraag waar ik vandaan kom antwoord ik altijd met een brede glimlach dat ik uit Nederland kom. Het gesprek gaat dan al snel over de vele goede Nederlandse voetbalspelers. Helaas word ik dus iets te vaak herinnerd aan de verloren WK-finale. Wat zou het mooi geweest zijn als Robben 'de kans' in de zestigste minuut had verzilverd en iedereen mij zou feliciteren met het behaalde wereldkampioenschap. Gelukkig begint als ik thuis kom het EK.
Nadat ik Julien en Vivian in Kars gedag heb gezegd, vertrek ik richting Mount Ararat. Met 5137 meter is dit de hoogste berg van Turkije. Van hieruit trek ik verder naar Van. Van is een plek die ik altijd al wilde bezoeken. Lake Van is het groote meer van Turkije en het meer wordt omringd door besneeuwde bergtoppen. De busrit naar de andere kant van het meer duurt twééeneenhalf uur. Het liefst had ik de ferry genomen. Deze heeft alleen geen dienstregeling. Omdat ik geen zin heb een halve of bijna hele dag te wachten op een haventerrein, besluit ik de bus te nemen. Achteraf een goede keuze, want later hoor ik van twee Duitsers, die van Kuala Lumpur naar Istanbul aan het fietsen zijn, dat de ferry meestal om tien uur 's avonds vertrekt. In de nacht valt er weinig te zien. Een mooi voorbeeld van de keuzes die ik moet maken. Ik kan gaan en staan waar ik wil. Heerlijk die vrijheid.
In de steden Mardin en Sanliurfa kom ik in de echte Arabische regionen. Vooral Sanliurfa oogt 's avonds met haar verlichte moskeeën, paleizen en fonteinen als een surrealistische werkelijkheid. Vanuit Mardin heb ik overdag een schitterend uitzicht op de Mesopotamische vlakte. Het is alsof ik vanaf driehonderd meter hoogte naar het verkavelde Nederland kijk.
Aanstaande zaterdag is de bruiloft van Karim. Karim heb ik vier jaar geleden tijdens een workcamp in Zweden leren kennen. Hij heeft een ecologisch dorp ( www.ecovillagelebanon.com ) in zijn geboorteland Libanon. De laatste jaren heeft Karim voornamelijk in Europa doorgebracht, dus het is geen toeval dat hij gaat trouwen met een Duitse. Ik ben erg benieuwd naar de bruiloft. Ook over Beirut heb ik al goede verhalen gehoord.
Het lag in de planning dat ik vanuit Tasucu naar Tripoli, niet verwarren met de hoofdstad van Libië, zou vertrekken. Deze ochtend vertelt de vrouw achter het loket zonder blikken of blozen dat de boot niet zal varen. Normaal gesproken vertrekt er iedere maandag een boot, maar Karim mailde al dat er een kans is dat de boot bij te weinig klanten niet vertrekt. Als ik aan de vrouw achter het loket vraag waarom de boot niet vaart, krijg ik als antwoord dat ik het volgende week maandag weer kan proberen. Net als reizen met de bus door Syrië is dit geen optie. In plaats van de boot vertrek ik nu morgen met het vliegtuig vanuit Adana, via Istanbul, naar Beirut.
Bedankt voor alle leuke reacties op mijn verhalen en tot de volgende blog vanuit Libanon!
In de treinrestauratie ontmoet ik Julien en Vivian weer. Dit leuke Canadese stel heb ik eerder gezien op het station. Ook Cagri zit in de treinrestauratie. Hij reist vanuit Istanbul naar zijn broer in Yusufeli. Toevallig ligt Yusufeli ook op mijn reisroute. Wanneer Cagri dit na een aantal uren gezelligheid hoort, word ik gelijk uitgenodigd om bij zijn broer Erdem en diens verloofde Seda te overnachten. Ook Julien en Vivian worden uitgenodigd. Zij zouden eerst doorreizen naar Kars, maar besluiten ook in Erzurum uit te stappen. Als we nog een keer voor de zekerheid vragen of zijn broer dit onverwachte bezoek wel op prijs stelt, zegt Cagri dat we ons geen zorgen hoeven te maken.
Cagri studeert in Istanbul voor gymdocent en hij speelt in het nationale onderwaterhockey-team. Erdem is schipper en vertrekt over vier weken voor een half jaar richting open zee. Dit is de reden dat Erdem en Seda nu al langer dan vijf jaar zijn verloofd, ze hebben nog geen geschikte datum kunnen vinden. Omdat Seda als ingenieur aan een groot damproject werkt (gemiddelde werkdagen van tien uur en één dag per twee weken vrij), wonen Erdem en Seda de komende drie jaar in Yusufeli. Op het moment dat zij vertrekken zal Yusufeli van de aardbodem verdwijnen.
Het leven in Yusufeli bestaat uit veel gezelligheid, uitslapen, voetbal kijken en lekker eten. Echt een unieke ervaring. Ik voel me er helemaal thuis. Het enige waar Julien, Vivian en ik in de vier dagen in Yusufeli niet aan kunnen wennen is de rook die Erdem produceert. De ene sigaret is nog niet op of een andere wordt alweer aangestoken. Tachtig procent van de Turken rookt. Het blijft nog steeds een beetje vreemd een vrouw die een hoofddoek draagt hoestend en proestend een sigaret te zien roken.
De titel van mijn vorige verslag doet misschien anders vermoeden, maar er is natuurlijk één écht thuis. Op de vraag waar ik vandaan kom antwoord ik altijd met een brede glimlach dat ik uit Nederland kom. Het gesprek gaat dan al snel over de vele goede Nederlandse voetbalspelers. Helaas word ik dus iets te vaak herinnerd aan de verloren WK-finale. Wat zou het mooi geweest zijn als Robben 'de kans' in de zestigste minuut had verzilverd en iedereen mij zou feliciteren met het behaalde wereldkampioenschap. Gelukkig begint als ik thuis kom het EK.
Nadat ik Julien en Vivian in Kars gedag heb gezegd, vertrek ik richting Mount Ararat. Met 5137 meter is dit de hoogste berg van Turkije. Van hieruit trek ik verder naar Van. Van is een plek die ik altijd al wilde bezoeken. Lake Van is het groote meer van Turkije en het meer wordt omringd door besneeuwde bergtoppen. De busrit naar de andere kant van het meer duurt twééeneenhalf uur. Het liefst had ik de ferry genomen. Deze heeft alleen geen dienstregeling. Omdat ik geen zin heb een halve of bijna hele dag te wachten op een haventerrein, besluit ik de bus te nemen. Achteraf een goede keuze, want later hoor ik van twee Duitsers, die van Kuala Lumpur naar Istanbul aan het fietsen zijn, dat de ferry meestal om tien uur 's avonds vertrekt. In de nacht valt er weinig te zien. Een mooi voorbeeld van de keuzes die ik moet maken. Ik kan gaan en staan waar ik wil. Heerlijk die vrijheid.
In de steden Mardin en Sanliurfa kom ik in de echte Arabische regionen. Vooral Sanliurfa oogt 's avonds met haar verlichte moskeeën, paleizen en fonteinen als een surrealistische werkelijkheid. Vanuit Mardin heb ik overdag een schitterend uitzicht op de Mesopotamische vlakte. Het is alsof ik vanaf driehonderd meter hoogte naar het verkavelde Nederland kijk.
Aanstaande zaterdag is de bruiloft van Karim. Karim heb ik vier jaar geleden tijdens een workcamp in Zweden leren kennen. Hij heeft een ecologisch dorp ( www.ecovillagelebanon.com ) in zijn geboorteland Libanon. De laatste jaren heeft Karim voornamelijk in Europa doorgebracht, dus het is geen toeval dat hij gaat trouwen met een Duitse. Ik ben erg benieuwd naar de bruiloft. Ook over Beirut heb ik al goede verhalen gehoord.
Het lag in de planning dat ik vanuit Tasucu naar Tripoli, niet verwarren met de hoofdstad van Libië, zou vertrekken. Deze ochtend vertelt de vrouw achter het loket zonder blikken of blozen dat de boot niet zal varen. Normaal gesproken vertrekt er iedere maandag een boot, maar Karim mailde al dat er een kans is dat de boot bij te weinig klanten niet vertrekt. Als ik aan de vrouw achter het loket vraag waarom de boot niet vaart, krijg ik als antwoord dat ik het volgende week maandag weer kan proberen. Net als reizen met de bus door Syrië is dit geen optie. In plaats van de boot vertrek ik nu morgen met het vliegtuig vanuit Adana, via Istanbul, naar Beirut.
Bedankt voor alle leuke reacties op mijn verhalen en tot de volgende blog vanuit Libanon!
-
09 Oktober 2011 - 12:17
Evan:
mooie man die je bent! heerlijke verhalen! blijf genieten :) xx -
09 Oktober 2011 - 12:39
Mies:
Mooie verhalen vin, ik heb me net weer helemaal bijgelezen. Wat een avontuur. Vraag me wel af wat er in de plaats is gekomen van de elektrische trein..of speel je er stiekem nog steeds mee ;-). -
09 Oktober 2011 - 12:43
Andel:
Ha die Vincent, Ciao Ciao Ciao.
Met eenzelfde gedachte probeer ik ook altijd van de NS treinreizen te genieten :). Helaas nog geen ritje gemaakt in een Italiaanse trein. He jammer van de boottocht! Top je onlangs gesproken te hebben!
-
09 Oktober 2011 - 17:42
Lydia:
Lieve Vinc, (hoe noemen ze je daar?)Dank je wel voor je mooie verslag, genieten!! Ook van je foto's.
Nog 236 dagen, treinen, voetbal, lekker eten ,gezelligheid etc . Ik kijk nu alweer uit naar je volgende verslag, zit hier met de kaart erbij en reis in gedachten mee.
-
09 Oktober 2011 - 20:48
Daan:
Vinnie ooit aan een carriere als schrijver gedacht? ik citeer:
'Het is drie uur 's nachts als de trein vertrekt en het regelmatige geluid van de wrijving tussen de wielen en de rails zorgt ervoor dat ik in een diepe slaap val.'
Haha prachtig!
Mooi dat je het zo naar je zin hebt! echt relaxt dat je dit bijhoudt dan kan ik ook vanaf mijn kamertje in utrecht wegdromen van gebergtes, eindeloze treinuitzichten, en luieren haha
-
10 Oktober 2011 - 20:03
Wouter:
He Vin!
Mooi verhaal weer, aspiraties voor filosoof? Ik ga komende week een ticket kopen, en ga waarschijnlijk 1 of 2 februari richting Teheran. Zie ik jou daar?
-
11 Oktober 2011 - 09:34
Renate:
Super dat je een tijdje het echte Turkse leven hebt kunnen meemaken in Yusufeli. Maar als dat damproject af is dan is er geen Yusufeli meer? Gek om te beseffen als je daar bent. Wat jammer, dat ze elkaar maar zo weinig zien dat ze geen trouwdatum kunnen prikken. Zijn je longen ondertussen weer een beetje op adem gekomen? Doet mij denken aan een lift die ik kreeg aangeboden in Jordanië; een hele nacht in de cabine van een vrachtwagen met twee kettingrokende mannen, met de ramen dicht. Uch!
Sanliurfa klinkt mooi!
Veel plezier zaterdag op de bruiloft! Maak er een mooi feestje van.
Ben benieuwd naar je verhalen uit Libanon en vooral Beirut...
-
11 Oktober 2011 - 16:00
Marijcke:
Hoi Vincent,
Wat fijn dat je zo geniet van je reis in Turkije.Ik heb ook op een kaart gekeken waar je zoals rond reist. Het klinkt allemaal geweldig.
ben ook erg benieuwd naar je verhalen vanuit Libanon.
Misschien moet je wel een boek gaan schrijven over je reizen. Je vertelt inderdaad heel boeiend!
Zelf zijn we net terug uit Spanje en Portugal. heel wat anders, maar de steden Sevilla en Jerez zijn ook de moeite waard.
Goede reis verder en tot je volgende verslag.
Marijcke
-
13 Oktober 2011 - 12:03
Maik :
Ha Vincente!
Zo te lezen geniet je volop van je geweldige reis. Ik ben benieuwd hoe je Libanon gaat ervaren. Geniet van de mooie settings!
GrtZ, -
13 Oktober 2011 - 17:55
Suus:
Vinnie!
Leuk om over je avonturen te lezen! Begrijp dat je alweer overal lekker aan het babbelen bent met iedereen en je weg weer vindt, niet anders verwacht ;)! Have fun!
X! -
18 Oktober 2011 - 08:38
Jurriaan:
He maatje. Gaat er goed aan toe daar zo te zien. Wij hebben een mooie nazomer, maar die is vanaf vandaag verleden tijd. Je wordt goed gevolgd zo te zien. En daar ben je ook niet eenzaam aan je verhalen af te kunnen lezen! Al met al: die Vinnie flikt t meer.
have fun.
Zie je ! xxx -
30 Augustus 2017 - 16:12
Anja Visser:
Hallo
Zal mij even voorstellen mijn naam is Anja en woon gedeeltelijk in Turkije. Heb eigenlijk maar 1 vraag mijn man en ik willen volgend jaar een treinreis van Kars naar Ankara maken heb jij er ervaring mee of waar ik info kan krijgen.
Vr groet Anja Hans Visser
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
