Lake Van

De trein is verreweg het mooiste middel om mee te reizen. Als klein jochie kon ik uren spelen met mijn houten trein. Later werd deze ingeruild voor de elektrische variant. Nog steeds heb ik iets met treinen. Lange treinreizen brengen me in een bepaalde gemoedsrust. Zo ook de treinreis van Kayseri naar Erzurum. Het is drie uur 's nachts als de trein vertrekt en het regelmatige geluid van de wrijving tussen de wielen en de rails zorgt ervoor dat ik in een diepe slaap val. Als ik de volgende ochtend mijn ogen open, zie ik dat we parallel aan een steeds breder wordende rivier richting het oosten trekken. De bergen worden hoger en de tunnels langer.

In de treinrestauratie ontmoet ik Julien en Vivian weer. Dit leuke Canadese stel heb ik eerder gezien op het station. Ook Cagri zit in de treinrestauratie. Hij reist vanuit Istanbul naar zijn broer in Yusufeli. Toevallig ligt Yusufeli ook op mijn reisroute. Wanneer Cagri dit na een aantal uren gezelligheid hoort, word ik gelijk uitgenodigd om bij zijn broer Erdem en diens verloofde Seda te overnachten. Ook Julien en Vivian worden uitgenodigd. Zij zouden eerst doorreizen naar Kars, maar besluiten ook in Erzurum uit te stappen. Als we nog een keer voor de zekerheid vragen of zijn broer dit onverwachte bezoek wel op prijs stelt, zegt Cagri dat we ons geen zorgen hoeven te maken.

Cagri studeert in Istanbul voor gymdocent en hij speelt in het nationale onderwaterhockey-team. Erdem is schipper en vertrekt over vier weken voor een half jaar richting open zee. Dit is de reden dat Erdem en Seda nu al langer dan vijf jaar zijn verloofd, ze hebben nog geen geschikte datum kunnen vinden. Omdat Seda als ingenieur aan een groot damproject werkt (gemiddelde werkdagen van tien uur en één dag per twee weken vrij), wonen Erdem en Seda de komende drie jaar in Yusufeli. Op het moment dat zij vertrekken zal Yusufeli van de aardbodem verdwijnen.

Het leven in Yusufeli bestaat uit veel gezelligheid, uitslapen, voetbal kijken en lekker eten. Echt een unieke ervaring. Ik voel me er helemaal thuis. Het enige waar Julien, Vivian en ik in de vier dagen in Yusufeli niet aan kunnen wennen is de rook die Erdem produceert. De ene sigaret is nog niet op of een andere wordt alweer aangestoken. Tachtig procent van de Turken rookt. Het blijft nog steeds een beetje vreemd een vrouw die een hoofddoek draagt hoestend en proestend een sigaret te zien roken.

De titel van mijn vorige verslag doet misschien anders vermoeden, maar er is natuurlijk één écht thuis. Op de vraag waar ik vandaan kom antwoord ik altijd met een brede glimlach dat ik uit Nederland kom. Het gesprek gaat dan al snel over de vele goede Nederlandse voetbalspelers. Helaas word ik dus iets te vaak herinnerd aan de verloren WK-finale. Wat zou het mooi geweest zijn als Robben 'de kans' in de zestigste minuut had verzilverd en iedereen mij zou feliciteren met het behaalde wereldkampioenschap. Gelukkig begint als ik thuis kom het EK.

Nadat ik Julien en Vivian in Kars gedag heb gezegd, vertrek ik richting Mount Ararat. Met 5137 meter is dit de hoogste berg van Turkije. Van hieruit trek ik verder naar Van. Van is een plek die ik altijd al wilde bezoeken. Lake Van is het groote meer van Turkije en het meer wordt omringd door besneeuwde bergtoppen. De busrit naar de andere kant van het meer duurt twééeneenhalf uur. Het liefst had ik de ferry genomen. Deze heeft alleen geen dienstregeling. Omdat ik geen zin heb een halve of bijna hele dag te wachten op een haventerrein, besluit ik de bus te nemen. Achteraf een goede keuze, want later hoor ik van twee Duitsers, die van Kuala Lumpur naar Istanbul aan het fietsen zijn, dat de ferry meestal om tien uur 's avonds vertrekt. In de nacht valt er weinig te zien. Een mooi voorbeeld van de keuzes die ik moet maken. Ik kan gaan en staan waar ik wil. Heerlijk die vrijheid.

In de steden Mardin en Sanliurfa kom ik in de echte Arabische regionen. Vooral Sanliurfa oogt 's avonds met haar verlichte moskeeën, paleizen en fonteinen als een surrealistische werkelijkheid. Vanuit Mardin heb ik overdag een schitterend uitzicht op de Mesopotamische vlakte. Het is alsof ik vanaf driehonderd meter hoogte naar het verkavelde Nederland kijk.

Aanstaande zaterdag is de bruiloft van Karim. Karim heb ik vier jaar geleden tijdens een workcamp in Zweden leren kennen. Hij heeft een ecologisch dorp ( www.ecovillagelebanon.com ) in zijn geboorteland Libanon. De laatste jaren heeft Karim voornamelijk in Europa doorgebracht, dus het is geen toeval dat hij gaat trouwen met een Duitse. Ik ben erg benieuwd naar de bruiloft. Ook over Beirut heb ik al goede verhalen gehoord.

Het lag in de planning dat ik vanuit Tasucu naar Tripoli, niet verwarren met de hoofdstad van Libië, zou vertrekken. Deze ochtend vertelt de vrouw achter het loket zonder blikken of blozen dat de boot niet zal varen. Normaal gesproken vertrekt er iedere maandag een boot, maar Karim mailde al dat er een kans is dat de boot bij te weinig klanten niet vertrekt. Als ik aan de vrouw achter het loket vraag waarom de boot niet vaart, krijg ik als antwoord dat ik het volgende week maandag weer kan proberen. Net als reizen met de bus door Syrië is dit geen optie. In plaats van de boot vertrek ik nu morgen met het vliegtuig vanuit Adana, via Istanbul, naar Beirut.

Bedankt voor alle leuke reacties op mijn verhalen en tot de volgende blog vanuit Libanon!