Aan de oevers van de Dardanelles

In de allerlaatste seconde van de blessuretijd krijgt het Turkse nationale team de laatste kans om een overwinning uit het vuur te slepen. Het staat 1-1 en Turkije heeft al een penalty gemist, een rode kaart geincasseerd en een doelpunt afgekeurd zien worden. Vanwege het belabberde spel van het Turkse elftal zijn veel supporters al naar huis gegaan. Tegen de supporter naast me zeg ik dat de vrije trap een doelpunt zal opleveren. Gelukkig krijg ik gelijk en houdt Turkije met een 2-1 overwinning op Kazachstan uitzicht op het aankomende EK. Guus Hiddink kan opgelucht ademhalen, al staat hij in de Turkse media (vanwege het slechte spel van de Turken) aardig onder druk.

Vorige week dinsdag ben ik vanuit Istanbul met de boot naar Bursa afgereisd. Bursa is niet echt een boeiende stad, dus de volgende dag ben ik vroeg in de ochtend naar Canakkale vertrokken. Canakkele is een leuk stadje aan de oevers van de Dardanelles. Het heeft een gezellige boulevard. Aan de overkant van het water ligt Gallipoli. In de Eerste Wereldoorlog is hier hevig gevochten. Samen met anderen uit het hostel heb ik een dag op het schiereiland doorgebracht. De overgrootvader van James (een Nieuw-Zeelander) heeft deelgenomen aan de 8.5 maanden durende strijd en hij heeft het gelukkig overleefd. De slag bij Gallipoli is voor de Turken heel belangrijk in de ontstaansgeschiedenis van het land. Mustafa Kemal Ataturk, Ataturk betekent vader van alle Turken, is op Gallipoli 'ontdekt'. Mede dankzij de tactische zetten van Ataturk hebben de geallieerden zich uiteindelijk teruggetrokken uit het toenmalige Ottomaanse rijk.

Op dit moment bevind ik me op een heel andere plek. Als ik opkijk zie ik 5 meter bij me vandaan een zwembad. Op nog geen 25 meter vindt een pooltournooi plaats. 2 meter bij me vandaag ligt Marc (Een Amerikaan die op de fiets van Praag naar Adana reist) op de sofa uit te rusten van een dagtocht naar Dilek National Park. In het Dilek National Park heb ik in een grot gezwommen waar de gevoelstemperatuur van het water net boven het vriespunt uitkomt. De meeste reizigers die ik tegen kom reizen alleen. Een Australier bijvoorbeeld die al anderhalf jaar door Europa trekt (en van wie ik met moeite 1 van de vele pingpongwedstrijden heb gewonnen).

Eerst wilde ik vanuit Istanbul gelijk richting het oosten van Turkije trekken, maar vanwege de vele goede verhalen die ik over het zuidwesten heb gehoord, ben ik naar Selcuk afgereisd. Vlakbij Selcuk ligt Efeses. Efeses is een oude Romeinse stad die in 300 voor Christus is gesticht, het oude theater is nog verrassend goed intact gebleven.

Morgen reis ik samen met Veronica (een Canadese uit Montreal) naar Pamukkale. Helaas ga ik dan dit kleine paradijs verlaten, zie www.atillasgetaway.com voor de foto's. Ik kan nog veel meer vertellen, maar ik ga lekker naar bed. De eerste twee weken van mijn reis zijn voorbij gevlogen. Gelukkig heb ik nog even.